Kjósum um Orkuveituna

Vinstri græn hafa opnað á það í tengslum við breytingu á rekstrarformi Orkuveitunnar, að íbúar sveitarfélaganna sem eiga Orkuveituna, kjósi um breytinguna ef niðurstaða meirihluta eigendanna verður að mæla með breytingu.  Þetta er mikilvægt innlegg í umræðuna um Orkuveituna, ekki síst um lýðræðislegar ákvarðanir og meðferð opinberra auðlinda.

Sannleikurinn er sá að spurningin um Orkuveitu Reykjavíkur snýst ekki bara um rekstrarform.  Hún snýst ekki síður um lýðræðislegt ferli og ákvarðanir og hún snýst um eignarhald á mikilvægum auðlindum.  Orkuveitan sér um rafmagn, heitt og kalt vatn og fráveitu á starfsvæði sínu.  Engum dylst að hér er um að ræða grundvallar samfélagsþjónustu sem ekki er hægt að líta á sem hverja aðra vöru á markaði.  Hlutafélagavæðing, og síðar einkavæðing sem hlýtur að fylgja í kjölfarið, mun þess vegna hafa í för með sér að auðlindir, eins og orkan í iðrum lands og kalda vatnið, verður afhent einkaaðilum.  Það verður miklu stærra samfélagsrán en þegar auðlindir sjávar voru gefnar.

Það er þýðingarmikið að svo afdráttarlausar ákvarðanir verði ekki teknar nema að undangenginni atkvæðagreiðslu meðal íbúa svo þeir geti sjálfir tekið af skarið um það, hvort þeir vilja einkavæða þessar mikilvægu auðlindir.  Með hlutafélagavæðingu verður eignarhaldi fyrirtækisins nefnilega skipt í hluta sem eðli máls samkvæmt ganga kaupum og sölum.  Það er ástæða þess að við Vinstri græn viljum halda starfsemi sem á að vera í samfélagslegri eign í samfélagslegu eignarformi.  Hlutafélagaformið er það ekki.

Vilja að borgarbúar fái að kjósa um hlutafélagavæðingu OR

Jákvætt tákn Sólrúnar – en Geir snuprar

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir utanríkisráðherra hefur ákveðið að kalla heim eina íslenska starfsmanninn í Írak.  Segja má að um sé að ræða eina áþreifanlega táknið um aðild Íslands að Íraksstríðinu og stuðning stjórnvalda við það.  Þótt þetta framlag sé lítið er það engu að síður táknrænt og að sama skapi er ákvörðun utanríkisráðherra táknræn.  Hún er engu að síður jákvæð og ber að fagna henni og ljóst að allir þeir sem voru andvígir ákvörðun hinnar vígfúsu ríkisstjórnar formanna Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks, hljóta að styðja þessa ákvörðun Ingibjargar Sólrúnar.

 

Á sama tíma gerist það að forsætisráðherra og formaður Sjálfstæðisflokksins lýsir yfir því að hann hefði ekki tekið þessa ákvörðun og hann styðji hana ekki.  Með því gerir hann tvennt.  Hann snuprar utanríkisráðherra sinn og formann hins stjórnarflokksins, sem hlýtur að taka til varna og mótmæla, en um leið ítrekar hann (alla vega með táknrænum hætti) stuðning Sjálfstæðisflokksins við stríðsreksturinn í Írak.  Það er ef til vill ekki hvað síst alvarlegt og ámælisvert.

 

Við í Vinstri grænum lýstum þeirri skoðun strax í vor við myndun núverandi ríkisstjórnar, að það ylli verulegum vonbrigðum að ný ríkisstjórn, með þátttöku Samfylkingarinnar, skyldi ekki lýsa afdráttarlaust yfir því að Ísland teldi stríðsreksturinn í Írak rangan og ólögmætan og að Ísland væri ekki lengur í hópi hinna vígfúsu þjóða, sem svo hafa verið kallaðar.  Í stjórnarsáttmálanum er stríðið og afleiðingar þess einungis harmaðar og stjórnvöld hafa engan afsökun borið fram á stuðningi sínum.

En nú bítur forsætisráðherra höfuðið af skömminni með því í reynd að lýsa því að hann hefði kosið áframhaldandi beina þátttöku Íslands í Íraksstríðinu, jafnvel þótt hún væri aðeins táknræn.  Er hann nú þegar horfinn frá „harminum“ sem kveðið er á um í stjórnarsáttmálanum?  Og mun Samfylkingin una því?